Ik lees om de haverklap berichten van mensen die blij zijn eindelijke weer 'live' te mogen werken. Trainingen, coachings, sport, theatermakers, zzp-docenten, schoonheidsspecialisten en noem maar op. Er is blijheid! Ik snap dat. Voor veel beroepsgroepen lag niet alleen het werk stil maar stopte daamee ook de inkomensstroom. De toestand werd nijpend, niet alleen financieel. Ook het thuiszitten, de inactiviteit maakt dat mensen zich in toenemende mate depressief gaan voelen.
Het gaat goed met de mens als de omstandigheden waarin hij leeft goed zijn. En dat stond in de afgelopen maanden nogal op scherp.

Maar we mogen weer! Het gekke van "de teugels laten vieren" is dat het lastiger wordt om de rem er op te houden. Laten vieren is niet hetzelfde als loslaten. Als je de teugels laat vieren blijf je nog enige controle houden, en wordt het meer samenspel. Als je de teugel loslaat weet je niet waar het naar toe gaat. En dat is denk ik nu het spanningsveld. Als de overheid de teugels laat vieren willen mensen dat het wordt losgelaten. Ondanks dat je niet genoeg weet wat daar de mogelijke consequenties van zijn. Er komt een egoistisch element bij kijken: "Ik vind dat we lang genoeg braaf geweest zijn." Of een journalist die vroeg: "Iedereen heeft zich heel lang keurig aan de regels gehouden, dan verdienen ze toch dat het nu weer vrijer mag?"

Wat klopt hier niet? "IK" vind dat "WE"? Over wie gaat het hier eigenlijk? Niet over mij, ik ben buiten beschouwing gelaten. Misschien omdat ik thuis was en me daar prima kon vermaken? Omdat ik thuis ben gaan kijken naar wat ik WEL kan? En dat ik zo prachtige nieuwe dingen voor mijn werk heb ontdekt? Ik heb me er zeker keurig aan gehouden, ben heel braaf geweest. Als het gaat over of ik daar wel of niets voor verdien ben ik niet geraadpleegd. Ik ben bezorgd geweest over mijn en andermans gezondheid en heb het raadzaam gevonden daar zorgvuldig mee om te gaan. Ik heb het ook raadzaam naar mezelf gevonden om mijn tijd goed te besteden, niet in gespannen nietsdoend afwachten te verzanden. Ik heb geen oordeel op hoe andere mensen er mee om zijn gegaan, maar alsjeblieft, ga dan niet nu "WE" zeggen. Ik wil daar niet in betrokken zijn of worden.

Wat verdien ik als ik me aan gemaakte afspraken hou? Is mijn grootste beloning niet geweest dat ik gezond ben gebleven? Dat wil ik ook blijven. En ik wil in een wereld verder gaan waar ik me veilig blijf voelen, omdat we heldere afspraken hebben gemaakt. Ik zeg 'verder', omdat ik niet het idee heb dat voor mij iets gestopt was. Wel veranderd, en daar ben ik mee aan de slag gegaan.

Ik heb ongelooflijk veel geleerd in de afgelopen 3 maanden. Voor mijn niet "eindelijk" we mogen weer, maar "ja, dat kan er nu ook weer BIJ." En graag nog met iemand die goed op de teugels blijft letten.

Mooi he?