Als mensen mij vragen wat doe je vertel ik:

“Ik ben actrice, trainingsacteur, regisseur, docent en verder doe ik alles wat mij langs komt dat op een of andere manier gerelateerd is aan theater en spel.”

Een mond vol. Reacties zijn divers: “Goh wat leuk, dat hoor je niet veel”, “jij ook al?” en soms een kort: “o”.

Sommige mensen vinden acteurs ‘eng’. Niet bangmakend eng, gelukkig. Ze weten niet goed wat ze er mee aan moeten, ontwijken liever het contact (want je weet maar nooit...) en een scala aan vooroordelen passeert hun revue. Ik hoor de gedachten langs vliegen:

“Hoe weet ik of je echt bent of dat je acteert?”;
"Kan ik je vertrouwen?"
“O een zwever”;
“Kunstenmakers, leven van onze centen; kunnen alleen iets maken omdat ze subsidie krijgen”;

“Ego’s, enorme ego’s”;“da’s een leuke hobby”;

“nou ik vind Nederlandse films niks”...

Of wat ook gebeurt is dat mensen het niet eng vinden maar uitermate interessant.

“In welke films speel je?” (geen grote bioscoopproducties, dus zeg ik maar niets)

”Ik dacht al dat ik je herkende” (de vraag waarvan blijft in het midden)

“ik speel ook al jaren bij onze vereniging”

“ik zou ook wel beroemd willen worden” (ook? los van of dat nou zo'n weloverwogen verlangen is)

“dan bulk je zeker van het geld” (eh... ?)

“mag ik met je op een foto?” (eh...)

Of enorm namen noemen van wie ze ook allemaal kennen, gezien hebben

“Ken je ook die en die?”

En natuurlijk de hamvraag:

“Doe es wat?....”

Het blijft me verbazen. Ik ben geen beroemdheid, dathoeft voor mij ook niet. Ik ben wel eenvakvrouw. Want echt, acteren is een vak. Zoals ambachtelijke bakkers en slagers,groentemannen, loodgieters, stucadoors enzovoorts ook een VAK hebben.

Om te kunnen acteren heb je vaardigheden nodig:

Acteren vraag om intelligentie, creativiteit, invoelend vermogen, kunnen schakelen en improviseren, inlevend vermogen, stuurbaar zijn en toch een eigenheid hebben, overzichtkunnen hebben, uithoudingsvermogen, een goede kennis en beheersing van lichaam en stem. Om te acteren moet je sterk in je schoenen staan,kwetsbaar durven zijn, open staanvoor impulsen, onderzoek kunnen en willen doen, lelijk durven zijn.

Ja 't is een vak. En naast al deze vaardigheden moet je ook nog eens het talent hebben als je er ook werkelijk je beroep van wilt maken en zo kan ik nog wel even doorgaan

Een vak leer je door jezelf er in te scholen. Als je van nature al makkelijk speelt school je jezelf in het bewust leren inzetten van je kwaliteiten. Als je het lastiger vind, is het goed om te zoeken naar hoe je leert loslaten wat je belemmert en te onderzoeken je wat nog bij je verborgenis. Het vak leren is voor een groot deel zelf onderzoek en zelf ontplooiing.Als je al die kwaliteiten ontwikkeld ben je er niet. Zoals een sporter regelmatig traint, zo is het voor acteurs ook belangrijk om te blijven trainen. Er van uit gaan dat je het wel weet haalt je scherpheid weg, laat je spelen in je vertrouwde modus en stopt je ontwikkeling. En dat is 'killing' voor de geloofwaardigheid van de acteur. Als je acteur wilt worden kies je een vak waar je levenslang in kunt blijven leren. Omdat je zelf, als mens, ook steeds in ontwikkeling blijft. En dat staat nog los van zaken waar een acteur mee moet omgaan zoals tekst doorgronden, in de context weten te plaatsen, weten waarom je dit zegt op dit moment in het stuk, wat je bedoeling in het stuk is, enzovoorts, tekstanalyse dus. Daarover in een ander blog meer.

Ik blijf over die onderwerpen bloggen. In mijn blogs schrijf ik tips om acteren te leren, onderwerpen die met het beroep acteur te maken hebben, en ik vertel vanuit vragen die mijn cursisten me stellen. Ik wil daarmee een beeld geven van wat er allemaal bij dit vak komt kijken. Want een vak is het. En voor de duidelijkheid: als ik hoor dat iemand bakker is vraag ik hem ook niet dat te bewijzen door voor mij een brood te bakken.... Ik vertrouw er op dat hij dat doet op de plek waar het hoort, in de bakkerij. En ook de bakker leert steeds nieuwe broodjes bakken.

handtekening-ida