Is een rol spelen gelijk aan acteren?

Uit Acteren is een Vak 39



Tijdens een bijeenkomst hoorde ik eens iemand over de presentator zeggen: “Die is goed zeg, die zou zo kunnen acteren. Wat een overtuigingskracht.”
Is dat waar, vroeg ik me af. Ben je een goed acteur als je in staat bent je product goed aan te prijzen? Is een goede presentator gelijk aan een acteur?
Wat dan te denken van de manager, die verschillende rollen speelt: hij is teamleider, beleidsmaker, organisatiedeskundige, voorzitter en toehoorder, zorgverlener en meer.  Is de manager die al die rollen kent  een goed acteur?
Dan denk ik aan de kapster, hoe zij met elke klant praat, luistert naar hun verhalen, begrip toont, en vraag me af is dat dan ook acteren? Kan elke kapster acteren?
De dames en heren van de klantenservice van willekeurig welk bedrijf. Die zouden ook zomaar acteurs kunnen zijn, zoals zij mensen te woord staan, toch
Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Hoe zit het dan? Waarom zijn zij niet allemaal net zo beroemd als Carice van Houten, Gijs Scholten van Asschat, Pierre Bokma om maar even wat namen te noemen.

In ons hele leven krijgen we rollen toebedeeld. Zo ben ik soms dochter, soms kleinkind, dan weer moeder, partner, vriendin, weknemer, baas, klant, patient. Maakt dat mij een actrice?  Niet echt. Het hoort bij het leven dat het telkens anders is. In ons leven passen we ons altijd aan aan de omstandigheden. We houden rekening met wie we om ons heen hebben, wat we op dat moment willen, misschien ook waar we bang voor zijn. Ons gedrag wordt door heel veel invloeden bepaald. En daar kunnen we over het algemeen heel goed mee omgaan. Dat is mooi, dat zegt iets over onze flexibiliteit, ons vermogen om ons aan te passen. Daarmee ook ons vermogen te overleven.

Met die capaciteit van kunnen aanpassen lukt het een groep mensen iets extra's te doen. Zijn passen zich kunstmatig heel bewust aan en doen dat op een manier waarop wij ze geloven. Ze kunnen ook avond aan avond met diezelfde aanpassingen nieuwe kijkers hetzelfde laten geloven. Dat zijn acteurs. Zij creëeren gedrag gebasseerd op de bedachte omstandigheden, de verzonnen verhoudingen, verlangens en angsten. Niet die van henzelf, die van hun personage. Zij kunnen na het vertoonde gedrag, dat wij voorstelling noemen, zich direct weer aanpassen aan de omstandigheden van dat moment: u het publiek, die hen met luid applaus bedankt voor het geloofwaardige spel.

Dat is het vak. Het publiek overtuigen dat wat ze zien zo echt is dat het waar zou kunnen zijn. Dat avond aan avond, hetzelfde verhaal, dezelfde intentie, dezelfde verlangens en angsten, als of het nog niet eerder zo was. Dat maakt het tot een vak. Dat er geen routine insluipt, omdat het personage alleen in het moment bestaat. Niet er voor en niet er na.

Mooi toch?

Dingen die ik leer probeer ik ook in mijn lessen in te zetten. Meer weten over mijn lessen? Ga naar workshops en trainingen op mijn website voor een overzicht van het hele aanbod