Kunst in bijzondere tijden.

Uit Acteren is een Vak 43

Van achter mijn bureau ben ik met mijn vak bezig. Ik hou van mijn vak, en dat drijft me. Het maakt dat ik door durf en wil gaan, ook al gaat alles anders dan voor maart van dit jaar.
In februari brak ik mijn schouder. Dat bracht met tot gedwongen rust, ik deed alleen wat ik hoognodig vond. O, regisseren hoorde daar bij: zolang ik kon zitten, praten, kijken en koffie drinken kon ik prima aan de slag voor Operagroep The Fat Lady voor de nieuwste productie.

Het was niet mijn schouder die dwars zat (ook niet letterlijk, gelukkig). Een van de zangeressen kwam uit Tilburg, vanaf begin maart werd dat bijna het centrum van de uitbraak. Elke dag wisten we niet zeker of ze zou kunnen komen en veilig was. En hoe zat het met de anderen als zij er was? Angst voor besmetting, veiligheid, het kwam steeds hoger op de agenda.
Tot de overheid besloot dat alle horeca dicht moest en daarmee ook de plek waar de show zou worden opgevoerd. Stilstand. Schrik. Wat nu.

De corona-crisis treft veel mensen. Niet alleen fysiek, doordat ze ziek worden, maar ook doordat het niet mogelijk (meer) is om het werk te doen zoals we dat gewend waren. De kunstensector krijgt rake klappen. 
De vraag rijst: kan je nog theatrale kunst maken in deze tijd?

Gelukkig wel en het is een uitdaging. Zowel als je kijkt naar de regels: thuisblijven bij verschijnselen. 1,5 meter, handen wassen als wanneer je kijkt naar hoe deze tijd ook weer materiaal oplevert. Immers vanuit diepe ellende worden vaak de mooiste dingen gemaakt.

Er zijn heel veel creatieve oplossingen mogelijk. Een theatergroep koos er voor om op steigers te gaan spelen, en zo de afstand te waarborgen. Een groep acteur ging in gekozen quarantaine met elkaar om zo toch iets te kunnen maken. Er wordt meer met film en online varianten gewerkt. Het zingen vanaf balkons in Italie is ook een uiting van theatrale kunst. Ik voel me trots op alle creatieve mensen die in staat zijn om uit al die onrust toch weer iets moois te toveren.

Zalen halfvol publiek is nog beter dan geen publiek. Een online publiek is beter dan geen publiek.
Het maken van kunst is door de eeuwen heen juist de redding en motor geweest om door te gaan. Vanaf de vroege wagenspelen in de middeleeuwen tot aan de online verhalenvertellende acteurs van ITA: kunst blijft bestaan.

Ook met de opera zoeken we naar wegen om toch het publiek te bereiken.

Maken is niet het issue voor kunstenaars. Echter overleven wel. Want met 30 man publiek is geen enkele professionele productie financieel haalbaar. Niet voor de acteurs, zangers, regisseurs, dramaturgen, scenografen, artistiek leiders, dirigenten, muzikanten, technici, locaties enz. Steun is er op creatief gebied genoeg, maar als het financieel niet haalbaar is, wordt het wel heel benard. Ik hoop niet dat dit als klagen wordt gelezen, want wie weet wat dat alles weer voor moois oplevert (sprak ik hoopvol).

Dingen die ik leer probeer ik ook in mijn lessen in te zetten. Meer weten over mijn lessen? Ga naar workshops en trainingen op mijn website voor een overzicht van het hele aanbod