Doe het nog eens?

Uit Tips en Weetjes over Trainingsacteren 7-42

Mijn vak is het mooiste vak dat ik me kan voorstellen. Ik kom op verschillende plaatsen in Nederland, van toplocaties in het bos tot kleine zaaltjes in een drukke stad. Ik reis door heel het land en ontmoet heel verschillende mensen. Daar hou ik van. Het doet een beroep op mijn vermogen om mij in te lezen en - leven.

Een tijd geleden speelde ik een kind. Niet zomaar een kind, een beschadigd kind. (lees meer) Want mensen moeten ook leren om daar mee goed te communiceren. Wat ik daar leuk aan vind, is dat ik dan het kind in mij mag laten zien. Dat kind is niet beschadigd, maar voelt wel heel goed aan of iets klopt of niet. 

De trainster was fantastisch. Heel scherp op wat er gebeurde, heel vaardig in het opmerken van aandachtspunten en begeleiden van mensen die dit soort gesprekken moeten oefenen.
Ik hou er van om met trainers te werken die zo scherp zijn. Dat is helaas niet altijd het geval. Niet elke trainer is gewend om met acteurs te werken. Ooit was ik ingehuurd voor een training in een zorginstelling. Samen met een collega, wat heel fijn is, want ik krijg niet altijd de kans om te sparren met een directe collega.
De trainster had nog nooit met acteurs gewerkt. Vooraf hebben mijn collega en ik dan ook tijd geïnvesteerd in de voorbereiding. Vol goede moed startten we de training. De trainster werkte met de DISC temperamenten. Het was een erg leuke groep, we zouden 3 dagen met 3 verschillende groepen aan de gang gaan. Die dag verliep heel goed. De trainster was blij met mijn inzet, met wat ik had laten zien, de helderheid die het de deelnemers gaf. Volop reden tot tevredenheid in het nagesprek.

Hetzelfde nog eens?

De volgende dag hadden we een nieuwe groep, zelfde training. Ook nu was de groep weer leuk, leergierig en ik had zin in de rollenspelen. Op het moment dat we begonnen, zette de trainster het stil. Ze vertelde de groep over hoe succesvol de dag daarvoor was geweest bij deze oefening en… ze vroeg me of ik ‘hetzelfde nog eens kon doen’.  Ik keek haar niet begrijpend aan. Dat was toch juist de bedoeling? Waarom zet je t dan stop, vroeg ik me af. “Nee ik bedoel dat typetje. Dat vond ik zo leuk, kan je die nog eens doen?” Huh? Typetje? Ik heb geen toneelstuk gedaan!

Razendsnel denken, dat gebeurde me nu. Hoe laat ik de trainster in haar waarde ten opzichte van de groep en hoe geef ik toch aan dat het geen toneelstuk was maar een situatie die bij die deelnemer paste omdat die daarin iets wilde leren. Pfft.. Dat was pittig. 

Het is me gelukt daar de juiste woorden voor te vinden. Het heeft me ook aan het denken gezet. Het werken met een trainingsacteur is niet vanzelfsprekend. Ik ontdekte het kortgeleden weer in gesprek met een trainster die fantastisch trainingsaanbod had, ook op het gebied van communicatie, maar ze had nog nooit met een acteur gewerkt. Er is denk ik winst te behalen in effectiviteit van trainingen en daarover wil ik je graag meer vertellen. Geïnteresseerd? Neem vrijblijvend contact met me op en ik nodig je graag uit om van gedachten te wisselen.