We zullen doorgaan...

Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 40

De titel van dit wonderschone lied van Ramses Shaffy dendert door mijn hoofd als ik voor de zoveelste keer iemand hoor zeggen dat hij geen tijd heeft om ziek te zijn, of het ziek zijn meer dan zat is.  Het zijn vaak ZZP'ers die dat roepen denk ik. Ik heb er zelf ook een handje van om te niet toe te geven aan ziek zijn. Maar is dat niet ziekmakend an sich? Dat je niet meer luistert naar wat je lichaam je vertelt en doorjakkert omdat er geld verdiend moet worden? Brood op de plank? 

Niet elke zelfstandige heeft een verzekering die het mogelijk maakt om even lekker uit te zieken. Daar zit een verschil tussen werknemer zijn en zelfstandige. Voor werknemers is er altijd de geruststelling achter de hand dat bij ziekte het loon wordt doorbetaald. Misschien pas na 1 of 2 dagen, maar toch. Die zekerheid is wel prettig. Maar los van of het financieel wel of niet goed geregeld is, is er ook iets anders aan de hand.

Wat is over het algemeen de reactie, als ons lijf ons vertelt dat er iets niet in orde is? Voor het merendeel: niet zeuren, doorgaan. En voor degenen die toch een verzuimmelding moeten aannemen of beoordelen geven we trainingen.
Trainingen waar ik onder andere aan meewerk zijn trainingen waarin leidinggevenden leren hoe ze adequaat het ziekteverzuim omlaag kunnen brengen. Je bent van nut, van betekenis! Zo snel mogelijk weer naar de werkvloer. Wat kan je nog WEL? enzovoorts. Ik begrijp dat wel. De werkgever en werknemer hebben een contract waarbij de een werk levert en de ander daarvoor betaalt. Beiden kunnen aan hun verantwoordelijkheid worden gehouden. Als je je been breekt kan je nog wel met je handen en hoofd werken, dus bedenken we iets wat je in plaats van je eigen werk kunt doen. Terecht, vind ik persoonlijk. Van de luxe om geld doorbetaald te krijgen als je ziek bent mag je geen misbruik maken. En toch...

Er lijkt een taboe te rusten op "ziek zijn". Gewetensvol werken we door tot we er bij neervallen. Mensen melden zich niet ziek want er zijn al zoveel zieken. "Ik kan nog wel even".  Maar is dat alles niet net zo ziekmakend?

In hoeverre luisteren we nog echt naar ons lichaam? Ik zal eerlijk zijn: ik heb jarenlang doorgewerkt met knallende migraine. Omdat ik me verantwoordelijk voelde. Ik heb me zo richting een burn-out gewerkt. Burn-out, opgebrand, leeg. Het is geen modeverschijnsel maar helaas het gevolg van dat we afgeleerd hebben naar ons lichaam te luisteren. En daar zuiver mee om te gaan. Je lichaam geeft niet voor niets signalen. Als je ze negeert blijven ze hardnekkig terugkomen, steeds hardnekkiger. Tot het signaal zo sterk gegeven moet worden dat je onderuit gaat. Een burnout of erger: een hartaanval die alles letterlijk stopt.

Daarom vind ik het belangrijk om in de trainingen over ziekte verzuim ook altijd stil te staan bij het menselijke aspect. Gewoon mens tot mens kunnen zeggen: "goh, niet fijn voor je dat je je ziek voelt" en ken je pappenheimers, zodat je passend kunt reageren. Dat mag je toch wel vragen van iemand die een verzuimmelding moet beoordelen?

Wat een mooi vak, toch?