Lachen! Toch?

Uit Tips en Weetjes over Trainingsacteren 65

Wanneer is een training, waar ik als trainingsactrice aan meewerk, voor mij geslaagd. Met die vraag opende de trainer van de workshop over M.Learning (Profendum het gesprek. Uit alle reacties (als het veilig is, als er geleerd is, als iemand inzichten heeft gekregen enz). viel mij er een op. "Als er gelachen is. Mensen moeten gelachen hebben."

Is dat een criterium waar ik achter kan staan? Ik vraag het me af. Natuurlijk wordt er vaak gelachen in trainingen, maken inzichten mensen blij, of is de herkenning van de eigen valkuil een eye-opener die met opluchting en een lach ontvangen kan worden. Die lach ontstaat door wat er gebeurt bij de deelnemer(s) in de training. Mooi, vind ik dat.

Er zijn ook trainingen waarin niet gelachen wordt.
Soms omdat het onderwerp beladen is, soms omdat deelnemers bloedserieus met hun leerproces bezig zijn, en soms gewoon omdat er niet iets gebeurt dat om een lach vraagt. Is de training dan niet goed geweest? Dat lijkt me nogal kort door de bocht.

Maar stel, als die lach een criterium voor je is, hoe zorg je daar dan voor? Bespreek je dit vooraf met je trainer? Ga je dan iets 'doen' waardoor mensen moeten lachen? Mij bekruipt dan het gevoel dat het een uitstapje uit het leren kan worden als de lach een doel op zich is. Natuurlijk kan je ook met je trainer afspreker dat je een energizer inzet zodat die lach komt en misschien is dat wel een bruikbaar middel.
En wellicht kan je een regiemodel volledig uit de bocht laten vliegen zodat mensen wel moeten lachen, of expres onhandige dingen doen en daar dan clownesk mee omgaan. Ik zie zeker mogelijkheden om een lach in een training te bewerkstellingen.

Waarom dan toch kriebels bij die opmerking?

Ik zie het als mijn opdracht in trainingen om gedrag te laten zien waarmee de deelnemer kan oefenen. Ik heb geen eigen agenda, anders dan dat ik ten dienste sta van het leren van de deelnemer(s). Ik heb wel gedachtes, meningen, aannames en veronderstellingen want niets menselijks is mij vreemd. Maar die hou ik buiten het moment van de training.

Iemand laten lachen, of op de lach spelen verondersteld
- Een eigen agenda: ergens moet 'het' gebeuren.
- Een eigen mening dat de ander moet hebben gelachen.
- Een eigen aanname dat het leren dan pas geslaagd is.
- Een eigen veronderstelling dat dit goed voor deelnemer(s) is.

Als je lachen tot een criterium voor de training maakt gaat je eigen agenda een rol spelen. Dan ben je niet alleen maar met het leren van de deelnemer bezig maar ook met het belang van de lach. En dat is denk ik precies waarom ik er kriebels van krijg. Omdat ik niet kan bepalen wanneer iemand een lach moet hebben.

Ik ben trainingsactrice, geen entertainer. Ik geniet van de lach van de deelnemer als die komt om wat er op dat moment gebeurt in zijn leren. Zelfs als het een lach van opluchting is dat het 'voorbij' is.

Dus lachen, graag, maar niet omdat ik dat wil.