Met aandacht...

Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 29

Op LinkedIn las ik een bericht. Een trainster had een oproep gedaan om een trainingsacteur te vinden op een specifieke dag. Het viel haar op hoeveel reacties niet aansloten bij haar vraag en daar plaatste ze vervolgens een bericht over. Met verbazing las ik hoe vervolgens mensen in de spreekwoordelijke pen kropen om zich vooral vrij te pleiten van wat de schrijfster in haar bericht noemde. Een van haar bezwaren was dat er niet goed gelezen werd. Ook in de wirwar van daaropvolgende meningen was "niet goed gelezen" of "wel gelezen maar toch gereageerd" of "goed gelezen en daarom niet gereageerd -"dus-lees-mij-nu-alsnog" de verdedigingstoon.

Ik snap sommige dingen wel. Als je naam verkeerd wordt geschreven terwijl die wel goed in de advertentie staat, kan je gaan twijfelen aan de zorgvuldigheid van lezen van de ander. Als dat een keer gebeurd, en de rest van het bericht is prima, dan zou je daar over heen kunnen stappen. Maar ik kan me ook voorstellen dat dat in een veelheid van verkeerd gelezen teksten wel als een zoveelste stoorfactor wordt gezien. 

Communicatie is zeg maar ''echt mijn ding".

Het vak trainingsacteur gaat over communicatie. In ons werk proberen we mensen bewust te maken van hoe zij communiceren en wat het effect daarvan op de ander is. Hoe iemand praat, de woorden die hij gebruikt, de toon waarop dingen gezegd worden, de ruimte die iemand laat voor reactie, het heeft allemaal invloed. Ook hoe iemand zich gedraagt is van invloed. Kijkt hij je aan, zit hij achterover of juist op het puntje van zijn stoel, klopt de boodschap met wat hij laat zien (vingertrommelend zeggen dat je heel rustig bent is kan heel verwarrend werken). Heeft iemand tijd om te luisteren naar de reactie of is het belang van het eigen verhaal zo groot dat luisteren er bij inschiet? Heeft iemand al een vooringenomen mening, en laat hij dat merken? Of doet hij juist heel erg zijn best om het niet te laten merken? Hoe oprecht geinteresseerd is de ander in jou, in jouw verhaal? 

Dit zijn zo wat zaken die met communicatie te maken hebben, waar ik tijdens mijn werk probeer de deelnemer bewust te maken van hoe hij dingen doet en wat dat met mij (en dus een werknemer/baas/collega) doet.  Dat proces van bewustwording, aanvaarding en pogen tot veranderen als dat gewenst is, dat is een superinteressant proces. Met een trainer bereid ik voor hoe een training zal verlopen, zodat we samen het optimale aanbod naar de deelnemers kunnen doen, zodat ze stappen kunnen maken om dingen waar ze tegen aanlopen te veranderen. Met trainers waar ik mee bekend ben gebeurt dat steeds makkelijker, omdat je van elkaar weet waar je van op aan kunt. 
Maar wat als die vanzelfsprekendheid er (nog) niet is? Wat als een jou nog onbekende trainer je benaderd (of jij een jou nog onbekende acteur)?

Communicatie start bij jezelf.

Bij een nieuwe training met een voor mij nog onbekende trainer wil ik graag eerst afstemmen of we elkaar goed begrijpen. Soms is even het horen van een stem al een eerste stap om aan te voelen of je samen kunt werken. 

Soms benader ik trainers via LinkedIn, als een verhaal dat zij daar posten me aanspreekt of vragen bij me oproept. Dan ga ik graag in gesprek. Dat is vaak een prettige manier voor beide partijen, met open vizier in gesprek gaan zonder dat er van een van beiden een belang mee gemoeid is. Alleen interesse in elkaar. 
Anders wordt het wanneer ik iemand benader vanwege werk. Door een oproep, of doordat ik benaderd wordt. Op een of andere manier vind ik dat het dan nauwer luistert. Er is een belang mee gediend: namelijk eventueel samenwerken. 

De trainster schreef in haar post naar aanleiding van de reacties dat ze geschrokken was van hoe slecht er gelezen wordt en hoe laks men reageert. Ik schrik daar dan weer van, omdat het niet goed is voor de beeldvorming over mijn vak. 

Communicatie is ook goed lezen wat iemand schrijft, wat iemand vraagt. Het is waardevol als je een kloppende reactie krijgt op je oproep. Dat schept vertrouwen. 

Ze schrijft ook: "je hoort aan te sluiten bij de klantvraag". Ja. Dat onderschrijf ik. Om in gesprek te geraken is dat van ultiem belang. Als jij wilt samenwerken maar start met je eigen agenda, dan start je verkeerd. Sterker nog, dat vertroebelt de kans op samenwerken, en is slecht voor je eigen pr. Als ik vraag om een broodje ham interesseert het me niets dat je ook broodjes kaas, jam en pindakaas kunt leveren. Dat vraag ik niet. Als we in gesprek zijn over mijn broodje ham kan je wel vragen wat ik nog meer lust, maar start alsjeblieft met datgene wat ik vraag! Dan ben ik veel meer bereid om daarna meer te vertellen dan wanneer je mijn oorspronkelijke vraag negeert. 

Starten bij jezelf gaat over jezelf openstellen om oprecht naar de ander te lezen, oprecht interesse hebben in wat de ander zegt of schrijft. Starten bij jezelf is reageren hoe jij denkt aan te sluiten bij de vraag. Daar gaat het om. Daar laat je je kwaliteit mee zien. De kwaliteit die je in je werk laat zien start bij je eerste aansluiting bij de ander. Of het nu je deelnemer is of je trainer, daar begint jouw communicatie. 

Met aandacht, dus... 

Wat een mooi vak, toch?