De meerwaarde van netwerken.

Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 25

Ik ben zelfstandige zonder personeel. In het verleden had ik een dienstverband in de zorg. ik had een kaderfunctie en dus zowel personeel waar ik leiding aan gaf als leidinggevende boven mij. Ik had collega's in gelijke functie die in andere instellingen werkten. Onze maandelijkse overleggen vond ik altijd een "feestje". De mogelijkheid om met elkaar te brainstormen over zaken die er toe doen vond ik altijd waardevol. En soms was het ook lastig dat we op beslissingen uitkwamen die niet populair maar wel noodzakelijk waren. Dat weer naar je eigen team vertalen was niet altijd makkelijk. Strubbelingen in je team, personeelsverloop, veranderende wetgeving en nog heel veel meer van, wat ik nu noem, "gedoe", ik heb er allemaal mee te maken gehad. Leidinggevende en eindverantwoordelijk in je eigen organisatie, maar ook onderdeel zijn van een groter geheel waar anderen de beslissingen nemen. Het is geen sinecure.
Ik heb jarenlang met plezier gewerkt, maar na 23 jaar stopte dat. De ins en outs zal ik je besparen, maar ik kan wel aangeven dat het een heftige periode was. Ik had er niet zelf voor gekozen, maar sindsdien ben ik geen werknemer meer.  

Ontslag, en nu?

Als je wordt ontslagen heeft dat hoe dan ook impact. Wat ook de omstandigheden zijn, jouw leven wordt even behoorlijk op zijn kop gezet. Het vraagt tijd om dat te laten bezinken, te accepteren en de rust te vinden om te bedenken wat je dan wel wilt. Voor mij was het duidelijk: ik wil nooit meer in een positie komen waarin mij zo iets overkomt. Mijn manier om dat te bereiken was zelfstandige worden. En ook dat gaat niet zomaar. Waar begin je? Wat ga je doen? (emotioneel ook: wat kan ik eigenlijk wel, als niets meer goed was).

Dit werd een ontdekkingsreis. Door les te geven, een acteeropleiding te gaan volgen en voorstellingen te maken krabbelde ik langzaam op. Ik ging steeds meer ontdekken waar ik echt blij van werd. Tussendoor heb ik ook regelmatig ja gezegd tegen dingen waar ik niet blij van bleek te worden, en ook dat was leren. Ik heb wel eens gedacht: waar ben ik aan begonnen? Red ik het wel? Zou ik niet toch een baan moeten zoeken? Maar er was altijd iets dat zei dat het goed was. Intuitie? Ik leerde sowieso dat luisteren naar je intuitie het beste is dat je kunt doen.

Na verloop van tijd werd ik zekerder. In 2004 kwam ik in aanraking met het vak Trainingsacteren en toen vielen alle "kwartjes". Alles wat ik tot dan toe had gedaan klopte opeens! Ik bleek een schat aan kennis en ervaring te hebben om in dat vak verder te groeien.

Sindsdien is mijn hoofdberoep trainingsactrice.

Samenwerken

Trainingsacteren is een fantastisch maar vaak ook eenzaam beroep. Je werkt meestal wel met een trainer/opleider, maar samenwerken met een directe collega gebeurt veel minder. Er zijn wel werkvormen, zoals Gaming, waar dat wel zo is, maar over het algemeen is het een solo-beroep. Dat heeft prettige kanten, niemand kijkt op je vingers, maar ook lastiger: hoe krijg je (anders dan van een trainer) feedback, spar je over het werk? Waar kan je het hebben over de kwetsbare kanten in dit beroep? Het voordeel van samenwerken is dat de gelegenheid hiervoor zich vaker voordoet. Al is het maar bij het kopje koffie bij de koffieautomaat.

In de samenwerking met trainers sta je samen voor een product. Ik vind samenwerken heel fijn. In deze vorm vooral. Je komt elkaar tegen, werkt samen en dan kan je het ook weer los laten voor dat moment. Dat voelt fijn, op projectbasis samenwerken, in tegenstelling tot het dienstverband waar je niet om je collega's heen kunt. En toch is het ook fijn om echt met directe collega's samen over het werk te praten. Daarom ga ik soms naar bijeenkomsten waar ik collega's tref; daarom ben ik aangesloten bij de Nederlandse Vereniging van Trainingsacteurs.

Netwerken

Collegiale ontmoetingen, ontmoetingen met potentiele opdrachtgevers of mensen waar ik graag eens mee praat over mijn vak, ik vind dat zo waardevol. Voor mij zit de meerwaarde er in dat ik mensen over mijn vak kan vertellen. Binnen mijn "werkwereld" wordt alles wat ik zeg herkend, het is bekend terrein. Maar op een ondernemersborrel in mijn stad blijken heel veel mensen te komen die geen idee hebben wat mijn vak inhoudt. Van de week sprak ik een schoonheidsspecialiste. Ze had nog nooit van trainingsacteren gehoord. Door wat ik vertelde besefte ze dat ze in haar opleiding veel meer houvast had kunnen krijgen bij het omgaan met lastige klanten als ze dat met een acteur had kunnen oefenen. Ik zeg dan: "het is nog niet te laat". Dat zou zomaar een nieuwe klant kunnen opleveren!

Ik vind netwerken boeiend. Gewoon een praatje maken, interesse tonen, vragen stellen, het werkt allemaal mee aan mijn zichtbaarheid. En dat wil ik. Zichtbaar zijn en mijn vak meer op de kaart zetten. Niet met het doel werk te verkrijgen, dat is mooi als het er uit rolt. Ik netwerk omdat ik geinteresseerd ben. In mensen; in wat hen beweegt en in hoe ze dingen doen; zoeken naar het waarom van de dingen. Zo boeiend! Zien en gezien worden, zonder bijbedoelingen, dat vind ik fijn netwerken. De meerwaarde is voor mij dat ik steeds meer mensen leer kennen, en vooral ook, mijzelf durf te laten zien. Dat is voor mij de grootste meerwaarde.