Het gedoe met social media

Uit Tips en Weetjes over Trainingsacteren 61

Voor  mijn bedrijf gebruik ik social media, daarnaast heb ik ook prive mijn kanalen. Zo maak en hou ik mezelf zichtbaar en dat is een bewuste keus.

Toen Facebook net begon had ik weerstand. Wat was dan nou, dat je met een foto online ging en dat iedereeen daar dan wat van kon gaan vinden? Ik was op dat moment een redelijk vervent msm-er en had skype ook al ontdekt om contact te maken. Ik kon me nog geen voorstelling maken van wat Facebook precies kon betekenen, dus was in een soort weerstand-modus. Die heb ik inmiddels wel overwonnen.

We, en dan bedoel ik het overgrote deel van Nederland, zijn er mee aan de slag gegaan. Social media hoort er bij en nu, ongeveer een decennium later, is Facebook al weer bijna ouderwets. Het gaat snel, zoals social media ook een snel medium is.

Ik las een oproep van iemand om niet meer op de persoon kritiek te geven, maar op de inhoud. Dat ging over schofferende opmerkingen over en tegen een politica op Twitter.  In alle tweets daarna werd afwisselend weer beledigd, maar ook meningen over de inhoud uitgewisseld. Het lijkt dan alsof de twitteraar gehoor geeft aan de oproep. Alleen ... de inhoud was van de politica, niet van de schrijfster van de tweet.

Door te reageren op deze tweet over de inhoud van een ander ga je eigenlijk weer niet in op de inhoud van deze twitteraar. Haar inhoud was: zullen we niet schelden maar over de inhoud praten als we twitteren. Daar kan je het mee eens zijn of niet. DEZE inhoud gaat dus over of je dat wel of niet ondersteud. Als je dan jouw mening gaat geven over de politica en het waarom van de reacties ga je voorbij aan DEZE inhoud. En dat is wat er vaak gebeurt.

Ik begrijp het ook wel enigszins. Dat wat we schrijven houdt ons namelijk bezig. We zijn dag in dag uit bezig met gedachtes over wat we lezen, over hoe iemand op ons overkomt en daar vinden we dan ook wat van.
Social media nodigen uit om dat dan weer te delen, waarop ook anderen met opvattingen, meningen en aannames (OMA) reageren en voor je het weet gaat elk gesprek over reactie op reactie op reactie met aanvallen op die OMA door een eigen OMA toe te voegen.

We willen graag laten horen wat onze mening is, maar helaas is het effect vaak dat discussies uit de hand lopen, conflicten zich opstapelen en mensen verharden. Want wat we uiteindelijk willen is gehoord worden, in welk opzicht dan ook. En dat is dan vind ik (en dat is ook maar een mening) de belemmering die social media in zich heeft. Objectief luisteren, in dit geval lezen, is een kunst. Net zoals het een kunst is om de eigen mening even opzij te zetten om te achterhalen of je echt begrijpt wat je leest. Door vragen te stellen ter verduidelijking. Door samen te vatten wat je leest. Door te reflecteren op wat je meent te begrijpen en zo te toesten of je juist zit. Pas dan kan jouw mogelijk afwijkende mening daar tegenover gezet worden en kan je met elkaar in gesprek gaan, zonder aanval, open, eerlijk en nieuwsgierig.

Zou social media naar die nuance toe kunnen? Of zijn de onderbuiken de baas?