Heel vervelend

Uit: Tips en Weetjes over trainingsacteren 45

Mijn vak is het mooiste vak dat ik me kan voorstellen. Ik kom op verschillende plaatsen in Nederland, van toplocaties in het bos tot kleine zaaltjes in een drukke stad. Ik reis door heel het land en ontmoet heel verschillende mensen. Daar hou ik van. Het doet een beroep op mijn vermogen om mij in te lezen en - leven.

Ik speel een simulatie waarin ik een patient was die met een algemene klacht naar de huisarts  gaat. De student is de huisarts, en heeft al een paar jaar tijdens zijn opleiding communicatie-onderwijs gekregen. Hij heeft geleerd dat het woordje "okay" niet okay is om veel te gebruiken. Het is een stopwoord voor velen, maar kan in de context van een slechtnieuws gesprek verkeerd overkomen. Hij heeft geleerd dat stiltes laten vallen ruimte geven aan de patient om over dingen na te denken en zich uit te durven spreken. De student doet zijn best. Ik krijg ruimte om ook te vertellen dat mijn klacht me nogal hindert bij mijn hobby en bij mijn werk. Hij heeft geleerd dat hij naast luisteren ook begrip mag tonen voor me.

Vervelend.

Dat hoor ik nadat ik zojuist vertelde dat ik me ziek heb moeten melden omdat het niet meer ging. Is dat vervelend? Is het vervelend dat het niet meer gaat? Dat mijn leven op zijn kop staat? Dat ik bang ben dat het nooit meer goed komt? Is het vervelend dat mijn hoofd draait en dat ik alleen nog maar in bed durf te liggen omdat ik dan niet val?

Nee. Dat is veel meer dan vervelend en door dat woord voel ik me niet serieus genomen, stop ik met vertellen, hou ik mijn boosheid hierover binnen. Waarom zou ik iets uitleggen aan een arts die mijn instortende wereld zo bekijkt? Vervelend is voor mij als ik jeuk heb omdat ik in een brandnetelveld heb gestaan.

Wat een mooi vak, toch?