Een woord is maar een woord

Uit Acteren is een Vak 19

Tijdens mijn acteer opleiding kregen we eens de opdracht om elkaar te begroeten met het woord "hallo". De opdracht was ook om dat steeds op een andere manier te doen. We waren met een groep van ongeveer 10 of 11, meen ik me te herinneren. Je zou kunnen denken: dan is dan voor iedereen 10 of 11 keer "hallo" en dan is het klaar. Maar niets is minder waar!

Na de eerste voorzichtige "hallo's" werd het steeds serieuzer. Waar het eerst alleen vanuit onszelf het woord steeds naar de ander werd gezegd ontstond langzaam een soort spel, waarbij de woorden meer als reactie op elkaar kwamen. En daarmee veranderde er iets. Eerst alleen de nadruk, daarna ook het volume, en het werd steeds meer spelen met dat ene woord. Alsof we met dat ene woord steeds weer een heel nieuw verhaal vertelden. "Hallo" als aanval, als vraag, als grap, als verbazing, als gene, als ... van alles en nog wat passeerde de revue. Onnoemelijk veel variaties kwamen langs en het werd een soort wedstrijd tussen ons om steeds meer te bedenken en steeds vernieuwend te zijn. Soms een individue aanspreken, soms de hele groep. Soms gehoord worden en soms niet gehoord willen worden. Soms tegen jezelf, soms een antwoord op iets wat je zelf had bedacht, "ja, Hallo!!"

De ja mocht niet, daar werd op gecorrigeerd. En het is verbazend hoe makkelijk je dan leert dezelfde intentie op dat ene woord te leggen.

1 woord.

Een kwartier lang 1 woord.

Het verveelde geen moment, omdat we niet bezig waren met dat woord maar omdat we alleen maar reageerden, intenties hadden, contact maakten en vooral ook veel te vertellen met dat ene woord.

Vorige week was ik getuige van een conflict. Twee mensen kwamen niet dichter bij elkaar omdat ze overtuigd waren van hun gelijk. De ene zei dat hij zich gemanipuleerd voelde en "je kleineert me". De ander zei, "dat doe ik niet, dat zeg ik toch niet?" Van een afstandje moest ik erkennen dat hij dat inderdaad niet letterlijk had gezegd. Dus de tweede persoon had sec genomen gelijk. Maar toch, de intonatie waarmee hij zijn woorden had gezegd klonk wel degelijk kleinerend. Dezelfde woorden op verschillende manieren geinterpreteerd. Dat zegt iets over zowel de gever als de ontvanger, en ook over de omstandigheden waarin de woorden werden gezegd.

Ik moest hier aan denken toen ik over woorden begon te schrijven. Het zijn niet de woorden, het is de toon die de muziek maakt. En dat is voor acteurs ook altijd de enorme zoektocht naar de betekenis van de woorden in een script. Hoe moeten ze gezegd worden? Wat wil je er mee bereiken? In welke context zeg je de woorden? Tegen wie? Waarom juist hier, op dit moment in het script? Een woord is maar een woord, maar de acteur maakt dat het een woord van betekenis kan worden. Een woord dat echt gezegd moest worden, zoals de schrijver van het woord dat had bedoeld.

Mooi toch?

Dingen die ik leer probeer ik ook in mijn lessen in te zetten. Meer weten over mijn lessen? Ga naar workshops en trainingen op mijn website voor een overzicht van het hele aanbod