Hart-zaken

Uit Acteren is een Vak 40

Bij acteren kan je soms door een eigen ervaring, of een vergelijkbare situatie uit je eigen leven, heel goed weten wat het personage doormaakt. Dat is spelmateriaal! Als je eigen ervaring op dat van het personage kunt plaatsen wordt je spel heel oprecht en geloofwaardig.

In de 10-daagse training zit een oefening over het activeren van de zintuigen. Het belang van die activatie is groot als het gaat om het oproepen van herinneringen.
Wetenschappelijk onderzoek, met name naar het brein van misdadigers, laat zien hoe in onze hersenen al onze zintuiglijke waarnemingen worden opgeslagen. Wanneer ergens in de hersenen een verbinding niet goed werkt of er een andere ontregeling is, ontstaat ontregeld gedrag, daar ging deze uitzending vooral over. Het voert voor nu te ver daarop in te gaan, maar interessant is het zeker!

Alles wordt dus opgeslagen. Soms fiets ik langs een veld waar kamille bloeit. Elke keer weer popt dan mijn 7 jarig ik naar boven.
Als kind op het schoolplein viel ik eens. Mijn bloedende knie moest van een pleister voorzien worden, daarvoor moest ik naar de hoofdmeester, of noem het directeur. Dat vond ik eng, zo klein als ik was. Mijn hart klopte sneller, mijn adem was hoog en vluchtig en mijn knie deed ook zeer.
De directeur beheerde de ehbo-kist. Ik moest door de zware donkere deur naar zijn deftige kantoor met uitzicht op het achterschoolplein. Ik hoorde het zware getik van de grote klok die daar hing. De vloer was zacht, er lag vloerbedekking. Ik denk dat het de enige ruimte in school was waar vloerbedekking lag. Hij pakte de kist uit de grote donkere kast, die normaal op slot was, maar niet als hij aan het werk was. Hij opende de kist, haalde er weer een kleiner doosje en een tube uit. In die tube zat een smeersel dat zou helpen om sneller te genezen. Ik durfde niets te zeggen. Alles stond op scherp, zo spannend vond ik het. De geur van het zalfje drong zich aan me op. Na het zalfje kwam de grote pleister en met een zucht van opluchting mocht ik weer verder gaan spelen.

Nog altijd "zit ik daar weer" als die geur, kamille weet ik nu, in mijn neus komt. Dat is wat de geur met me doet.

Waarom vertel ik dit? Omdat ik die herinnering ook zelf, zonder tussenkomst van kamille kan oproepen. Als ik mijn ogen sluit, daar weer aan denk, dan activeer ik mijn oren om die klok weer te horen, de gedempte voetstappen op de vloerbedekking. Mijn neus brengt de geur terug, vermengd met de geur van oud papier en inkt. Mijn handen voelen de koperen nagels waarmee op de bureaustoel het leer in het hout is genageld. Mijn handen klemmen zich weer om het hout, ik zie weer mijn bebloede knie, ik ben weer daar. Terug in die tijd, dat schoolplein, dat deftige kantoor, ik voel mijn hart sneller gaan, voel zelfs bijna weer de pijn in die knie.

Bijzonder toch? Hoe al mijn zintuigen "aan" gaan en daarmee die herinnering zo specifiek terugbrengen, dat ik bijna weer de stem van de meester hoor. Dat hij zegt dat ik klaar ben. Ik merk dat ik echt weer een zucht slaak. Omdat ik weer weg mag. Ik doe mijn ogen open en ben weer waar ik al was, hier en nu. Maar even, heel even was ik weer 7 en daar.

Dit gaat verder dan terugdenken aan, dit gaat over teruggaan, met de veilige mogelijkheid om ogen weer open te doen en dan te stoppen. Zo ontdek ik telkens weer een schat aan spelmateriaal!!

Mooi toch?

Dingen die ik leer probeer ik ook in mijn lessen in te zetten. Meer weten over mijn lessen? Ga naar workshops en trainingen op mijn website voor een overzicht van het hele aan