Opruimen

07 November 2018

person-3576382_1920

In ons leven doorlopen we allerlei fasen waarin we dingen om ons heen verzamelen. Als kind was het mijn speelgoed, daarna werden het mijn werkboeken en aantekeningen die ik als een schat ging bewaren. In de groei naar volwassenheid verzamelde ik dingen voor mijn eerste eigen huishouden: van potten en pannen tot meubels en versierigen. Een verhuizing naar een grotere ruimte gaf dus ruimte aan meer potten, pannen, meubels, enzovoorts. Toen ik een relatie aanging verdubbelde bijna de bezittingen. Na wat opruimen bleef een grotere hoeveelheid over dan toen ik alleen was, want van de samen-spullen bleef toch best veel hangen. In de volgende fase werd het gezin de aanleiding om van alles en nog wat te kopen want kinderen... ach ja, zo als ik zelf begon, begonnen hier ook mijn kinderen. Een huis vol spullen, spellen, kleren en kleuren. Daarna een scheiding, dus voor een deel halveren we de boel, maar er moet natuurlijk ook voor het eigen huishouden van alles bijkomen. Verzamelde herinneringen krijgen een andere waarde, dus bewaar ik die. Een extra kast lost voor mij op dat ik overzicht hou. Of moet ik hier al eerlijk bekennen dat ik het uit het zicht hou?

En dan gaan de kids dezelfde weg die ik ging, dus mijn huis raakt voller en voller met dat wat voor hen van belang is. Als ze dan het huis uit zijn (om maar even een grote sprong te maken) blijkt moeders zolder toch nog wel een handige plek om dat wat nu niet past nog even te bewaren. Boven dat alles heb ik zelf nog de sterke behoefte om van alles te bewaren, omdat-je-maar-nooit-weet-of-het-nog-van-pas-komt.

Nou ben ik vaak best een bezige bij en niet alleen mijn huis, maar ook mijn hoofd wil nog wel eens vol zijn. Danzijn er van die dagen dat er niet veel uit mijn handen komt, omdat mijn hoofd vol zit met dingen die ik "ook nog moet". Als ik met de ene klus begin zie ik de andere naast me liggen, en mijn hoofd weet dat daaronder nog zeker 3 andere dingen liggen die gedaan moeten worden. Een van de dingen die al een tijd mijn hoofd bezetten is dat ik moet opruimen. Niet zomaar de boel aan de kant, maar echt opruimen. Omdat ik weet hoeveel van wat ik bewaard heb eigenlijk helemaal niet zo waardevol is, maar gewoon bewaard omdat ik de ruimte heb.

Ik begon er aan na het overlijden van mijn moeder. Elke ding dat in haar huis moest worden opgeruimd droeg een herinnering, een vraag die nooit meer beantwoord kon worden of een verrassing omdat ik niet wist dat ze dat al die tijd bewaard had. Het heeft me zeker twee jaar gekost voor ik er aan kon beginnen daar dingen van te gaan opruimen. Nog zo iets dat mijn huis extra vulde: erfgoed. Toch heeft dat me doen besluiten dat ik niet wil dat mijn kinderen in de toekomst zo door mijn spullen moeten, zich afvragend waarom ik bijvoorbeeld die vitrage en oude lakens al die jaren heb bewaard, of die pop die zonder armen al heel lang in een hoek in een kast lag (de armen lagen in een andere kast, want ik was echt van plan m nog eens te repareren).

Er kan veel weg. En het geeft toch een rust als je ruimte maakt!

In mijn werk kom ik op een heel andere manier ook vaak tegen dat mensen niet "opgeruimd" proberen van alles voor elkaar te krijgen. Hun hoofd zit vaak vol met van alles en nog wat en dat zit dan in de weg om te kunnen focussen op wat er zich in het moment afspeelt. Als trainingsactrice heb ik dan soms de heerlijke vrijheid om hardop uit te spreken hoe dat op me overkomt. Hoe zeer ik dat merk, en dat ik daardoor contact mis. Ik vind het ook fijn als ik mensen dan bewust kan maken dat er eerst weer ruimte in het hoofd moet komen, voor er iets nieuws bij kan. Soms is 1 gedachtenwolk genoeg om dat inzicht te geven. Opruiming in het hoofd geeft rust en ruimte, zoals opruiming in mijn huis dat mij ook geeft. Weg met onnodige ballast (= gedachten). Heerlijk dat ik zo mijn eigen ervaring spelenderwijs mag aanreiken.

Mooi vak toch?

 handtekening-ida 




Plaats een opmerking