Repetitieprocessen zijn heel verschillen. Ik heb gewerkt met regisseurs die willen dat ik de tekst ken als ik begin, regisseurs die me vrijheid geven om op de vloer te ontdekken en regisseurs die al een vast beeld hebben en me in posities plaatsen. Er zijn ook regisseurs die eerst tot op de bodem analyseren waar de tekst over gaat. Kortom, elk proces is anders en in elk proces zijn leuke en minder leuke momenten.

De allereerste echte rol die ik speelde was in een stuk van Sam Shepard (Bloed van de Hongerlijders/Curse of the starving class).  Gezien de bezetting was het aan mij om mij de rol die oorspronkelijk aan een man was toebedeeld te gaan spelen. Onervaren als ik was ging ik als een gek mijn tekst leren. Ik was bij elke repetitie aanwezig om mijn betrokkenheid te tonen. En als mijn toch wel kleine aandeel dan aan de beurt was was ik bloednerveus! Ik speelde de makelaar die voor een prikkie het huis van de eigenaren ontfutselt. Wat was ik jaloers op de meer ervaren spelers. Met verve gingen ze op in hun rol en ik bewonderde de manier waarop ze liepen, reageerden, handelden, praatten. Dat was hoe ik het ook wilde! Ik oefende thuis, voor de spiegel hoe ik een arrogante verschijning kon worden. *(ik was tamelijk verlegen en er van overtuigd dat dat niet in mij zat. Ik moest het dus "bedenken"). Ik vond mezelf ook niet zo goed in het gemakkelijk uitspreken van de tekst. Halverwege mijn eerste zin dacht ik soms al: "hoe is die laatste zin ook al weer?" of "ik zeg het verkeerd, zo staat het er niet". soms dacht ik ook aan de kleding die ik zou dragen. Ik moest in het wit, maar dat had ik niet op dat moment. Ik bedacht me waar ik nog een witte rok kon vinden. Allemaal afleidende gedachtes over de tekst en mijn kleding, waardoor ik soms vergat dat ik naar de overkant had moeten lopen. 

Zo'n proces, herkenbaar? Met horten en stoten kwamen we toch naar de uiteindelijke voorstelling toe en ik weet niet hoe het kan, maar in dat moment gebeurde er iets magisch. Ik was rustig, liep het podium op en dat WAS het huis dat ik wilde kopen. Ik WILDE hen overtuigen dat dit de beste keus was. Ik GELOOFDE dat het goed was wat ik deed. Een heel bijzondere ervaring. Naderhand zei de regisseur: "Je kan dus wel spelen! Dit moet je ook tijdens de repetities laten zien, dan kan je nog veel verder komen". 

Achteraf denk ik: ja, dat klopt, je hebt dat goed gezien. En tijdens deze repetities had ik jou als regisseur nodig om mij daar bij te helpen. Ik WIST het gewoon nog niet!

Die voorstelling heeft het spelen echt in mij aangewakkerd. Dat wat tijdens die voorstelling gebeurde is vanaf toen altijd mijn zoektocht gebleven: hoe zorg ik dat ik het personage BEN, en niet SPEEL. 

Jaren later maakte ik kennis met de techniek van Stanislavski en dat was voor mij echt een houvast. Ik had een middel in handen gekregen om telkens weer te zorgen dat ik zoveel als mogelijk het personage ga kennen en begrijpen. Het laatste repetitieproces met mijn mentor Arnica Elsendoorn was dan ook van totaal andere orde. Haar belangrijkste vraag was steeds: "Waarom zeg je dit?" Zo bleef mij verdiepen in de gedachten, gevoelens en de drijfveren van mijn personage. En gek, als je dat genoeg onderzoekt, dan wordt de tekst vanzelf logisch om te zeggen. En die ontdekkingen zijn duizendmaal rijker dan of ik de woorden goed uit mijn hoofd heb geleerd of dat ik een wit rokje draag. 

Mooi vak he?